Lieve volgers,

Na het overlijden van Doedel is er plotseling veel los gekomen. Emoties van de afgelopen drie jaar, die er als een razende uitkomen.

Er achter komen dat ik steeds de verkeerde (wat voor mij de juiste leek) mindset had.

Het komt allemaal wel goed.

Die arm gaat het weer helemaal doen.

Ik kan straks gewoon weer werken.

De jaren revalidatie waren op het laatst vooral gericht op het omgaan met de nieuwe situatie.

Ik zag het echter nooit zo. Ik zag alles als vechten om weer te worden wie ik ooit was.

Ik wilde vooruit en hard ook, dwars door het geluid, alles om weer te zijn wie ik was.

Ook wilde ik sterk zijn. Voor alles en iedereen. Ik hield wel vol, want tenslotte ben ik toch zo sterk??

Iedereen zei dat ook altijd. Jij vecht je er zo goed doorheen. Jij gaat er zo sterk mee om.

Continu vechten, vechten, vechten….

Tot je er bij neervalt.

Dat is nu gebeurd. Na drie jaar. Best bizar.

Ik ben het vechten beu, ik heb geen idee hoe ik om moet gaan met de nieuwe situatie, ik heb geen idee hoe ik ooit moet accepteren dat een paar kloothommels me in deze situatie hebben gebracht en ik heb geen idee hoe ik een nieuwe invulling ga geven aan dit “nieuwe” leven.

Ik weet het gewoon even niet meer.

Moe, onwijs moe en leeg, dat is wat ik ervaar op dit moment.

Dus voor nu zeg ik: Pauze.

Geen blogs, even niks en hulp aanvaarden, hulp die er aankomt.

Misschien pak ik het bloggen weer op, misschien niet.

Voor nu, niets.

In ieder geval bedankt voor de vele lieve reacties die ik kreeg op mijn blogs.

De meer dan 20.000 unieke bezoekers en de vaste groep mensen die mijn blogs volgden.

Bedankt daarvoor.

Dikke kus Marieke