22 mei 2018.

Drie jaar geleden was het moment dat mijn leven uit het niets veranderde.

Ik heb totaal geen herinnering aan die dag maar ik kan me zo voorstellen hoe die dag is verlopen.

Een paar dagen terug zag ik een herinnering op facebook dat ik mooie bloemen in de tuin had geplant en het bos was zo mooi lentegroen.

22 mei was vast een mooie lentedag.

Een late dienst, dus de ochtend alles op het gemakje, lekker kopje koffie in de tuin, wandelen in het bos met Doedel, lunchen en op naar het werk.

Uniform aan, koffie, briefing, voertuig en middelen checken en de straat op. Waarschijnlijk wat opdrachten uitvoeren en verder de 112 meldingen rijden.

Tot die ene melding. Gewoon een melding, net als zoveel anderen.

Als blijkt dat we een rechterlijke machtiging uit moeten gaan voeren dan doet dat iets. Daar zit je niet op te wachten, daar komt wel emotie bij kijken.

Op het moment dat we doorpakken loopt het finaal uit de hand.

Drie jaar verder. In die drie jaar ben ik er achter gekomen wat pijn is, wat angst is, wat gemis is, wat afscheid nemen is maar ik heb ook veel geleerd.

Misschien klinkt dat raar. Veel mensen zeggen me nog regelmatig dat “die klootzakken” alles kapot gemaakt hebben.

Ik zie dat toch anders. Ja, ergens in mijn hoofd is er iets stuk waardoor ook andere delen van mijn lijf niet meer helemaal doen wat ze moeten doen. Waardoor mijn geheugen een vergiet is en waardoor ik soms lig te stuiptrekken op de grond. Ik draag mijn bril, gebruik mijn noisecancelling en heb dagelijks te maken met angstgevoelens. Daarbij heb ik mijn baan op moeten geven.

Best behoorlijk wat maar om nu te zeggen dat mijn hele leven kapot is, dat dacht ik toch niet.

Ik heb zeker nieuwe ervaringen opgedaan. In de bijna twee jaar revalideren heb ik geleerd om te gaan met de beperkingen die er zijn, mijn leven anders in leren delen. Ik heb ook geleerd wat pijn is en vermoeidheid en ik heb geleerd mijn grenzen aan te geven. Ik heb geleerd te luisteren naar al de therapeuten, artsen etc. Al die mensen ben ik dankbaar. Zonder hen was ik niet waar ik nu was en ondanks dat ik regelmatig (nou ja, eigenlijk best wel heel erg vaak) aan het vloeken was heb ik geleerd om door te gaan wanneer ik eigenlijk wilde stoppen.

Ook heb ik geleerd dat echte vriendschap bestaat. Dat echte vrienden er altijd zijn. Dat zij het niet erg vinden wanneer je dingen af moet zeggen door gebrek aan energie of gewoon vanwege een slechte dag. Dat ze het niet raar vinden dat er vanuit mijn kant dingen vergeten worden, ook de voor hen belangrijke zaken.

Deze vrienden zijn er altijd en helpen altijd waar het kan.

Buiten dat kunnen ze me ook laten lachen tot ik bijna in mijn broek pies. Goud, zulke mensen.

Ik heb geleerd dat familie er is. Met 1 telefoontje staan ze direct voor je klaar.

Zij zien vaak ook wat je nodig hebt nog voor je het zelf hebt aangegeven. Ze helpen waar het kan en zorgen ook voor een stuk gezelligheid. Samen eten of samen er op uit, Joep mee. Helemaal super.

Bovenal heb ik geleerd dat liefde sterk is. Roel en ik lijken alles samen aan te kunnen.

Ik vraag weleens of ik veranderd ben en ik krijg dan als antwoord dat mijn lontje korter is. Als ik overprikkeld ben kan ik nog al eens heel fel reageren. Een brok chagrijn kan je wel zeggen. Ik reageer op bepaalde dingen anders. Soms zeg ik te snel dingen of verkeerde dingen, soms (als ik al moe ben) kan ik behoorlijk agressief zijn. Niet tof, ik probeer er rekening mee te houden maar een teveel aan prikkels zorgt ervoor dat ik niet helder meer kan denken en dus anders reageer.

Roel zegt altijd: “Bovenal ben en blijf je Kieke en houd ik toch van je.”

Liefde dus. Soms overwint het echt alles.

En zo heb ik wel meer geleerd. Uit elke negatieve ervaring leer je de positieve dingen te zien.

Accepteer ik daarmee wat er gebeurd is? Nee.

Nog steeds blijft de hoop dat er een behandeling komt die alles oplost. Die hoop laat ik nooit los.

Maar zeggen dat alles stuk ging op die 22 mei 2015 vind ik iets te ver gaan.

Ja, er is wel wat stuk, de scherven zijn zichtbaar maar scherven brengen geluk toch?