Dit is de eerste en meteen de laatste blog van februari.

Waarom?

Omdat ik even aan andere dingen moet denken dan aan bloggen.

Heel eerlijk, ik ben best wel op. Mijn lijf en hart voelen vol leegte. Vreemde zin, klopt vast niet maar dat is mijn gevoel.

Mensen zien altijd hoe je doorknalt en vecht maar soms is het gewoon even klaar. Mensen verwachten dat ik altijd antwoord dat het allemaal goed met me gaat maar ik ga dat nu echt even niet meer zeggen.

De afgelopen dagen waren mooi en zwaar maar alles draaide om afscheid nemen.

Het voelt alsof ik nu afscheid neem van de Marieke voor het incident. Dat ik een heel groot deel van mijn leven afsluit en overboord gooi.

Zo, dat was het, uhm en nu?

Nu voelt het leeg. Nu moet ik gaan bedenken wat ik wil. Ga ik toch door met sommige dingen of stop ik er helemaal mee? Ga ik gek doen en alles veranderen? Alles een nieuwe invulling geven?

Ik weet het gewoon nog niet. Ik weet dat ik dankbaar ben voor ontzettend veel lieve mensen om me heen. Voor lieve collega’s met mooie woorden, die me hebben laten huilen van het lachen en waardoor ik dat stukje ga onthouden. Voor de kaarten met de liefste woorden. Voor de stevige knuffels.

Voor iedereen die bij mijn afscheid wilde zijn, ook al moesten sommige collega’s een paar uur later hun bed al weer uit.

Zoals ooit een collega zei in het ziekenhuis tegen mijn ouders: “Wij zijn geen collega’s hoor, wij zijn familie.” Bedankt dat ik dat nog even zo mocht voelen.

Ik weet alleen niet of ik bij deze familie kan en wil blijven horen. Ik weet het gewoon nog niet.

Mijn verdriet overheerst, dat lege gevoel knaagt en doet pijn, meer dan gedacht.

Ik wil deze maand niet meer bloggen. Ik wil me gewoon eens een keer even shit voelen. Gewoon dat gevoel wel een keer knoerhard binnen laten komen en mijn ogen uit mijn hoofd janken.

In mijn bed kruipen, deken over mijn hoofd trekken en janken.

Dat is nu even de manier om er straks wel weer te kunnen zijn. Nieuwe energie op te doen. (Ja, ik heb de afgelopen tijd veel te veel gedaan)

Straks ben ik er weer met misschien wel nieuwe ideeën, nieuwe positieve energie en wie weet een totaal andere invulling van het leven. Een leven waar ik nog steeds zo aan moet wennen, zelfs na bijna drie jaar.

Ik kom weer terug, sterker en positiever, zeker weten maar voor nu, even rust.

I’ll be back...