Dan mag ik weer naar huis. Dat is vast een goed teken en met die berg pijnstillers kom ik vast de komende tijd wel door. Nog steeds begrijp ik niet helemaal wat er allemaal is gebeurd en wat ik nu eigenlijk mankeer. Ja, mijn hoofd doet ontzettend pijn. Links bij mijn slaap blijf ik een druk voelen die me soms bang maakt en waar ik doodmoe van word. Mijn mond is nog stuk, mijn neus doet zeer en ik ben duizelig bij elke beweging die ik met mijn hoofd maak. Maar ik mag naar huis dus dat is positief.

De bank wordt mijn vaste stekkie. Liggen, zitten, slapen en vooral een manier zoeken om een houding te vinden waarin mijn hoofd geen pijn doet. Dat blijkt een hele uitdaging ondanks de pijnstilling. Ondertussen staat de telefoon roodgloeiend, stromen er tientallen kaarten binnen en staat de tafel vol met bloemen, tijdschriften, fruit en tekeningen. Ik blijf me heel vaag voelen, alsof ik in een andere wereld terecht ben gekomen. Alles gaat heel snel maar tegelijk ook weer niet. Soms is de dag ineens voorbij terwijl ik dacht dat hij net begonnen was. Ik ben er wel maar ook weer niet. Moeilijk uit te leggen maar daar is deze blog ook voor. Welkom in de wondere wereld van hersenletsel.

Zo gaan er weken voorbij. Sommige dingen maak ik wel mee andere totaal niet. Ik hoor soms dat er iemand is langs is geweest en ik een heel gesprek heb gevoerd maar ik geloof er geen barst van want dat zou ik dan toch nog wel weten? Geluiden klinken anders en kleuren zien er zo bizar anders uit. Ik word soms boos om geluiden die zo hard klinken. Het zoemen van de koelkast, de piep van de vaatwasser die klaar is, de honden die blaffen als er iemand de oprit op loopt. Geluiden dringen mijn hoofd binnen en maken me soms compleet gek. Kleuren, lampen en daglicht zijn al net zo erg of misschien nog wel erger. Mijn arm en hand doen nog niet veel. De kracht blijft weg. Bij alles heb ik hulp nodig. Shampoo uit een fles knijpen, vlees snijden, potjes openen, de simpelste dingen.

Het lijkt of ik me er niet bewust van ben dat dit soort handelingen mij niet lukken. Het doet me weinig op een of andere manier. Mijn emoties lijken wat afgezwakt. Vast door de medicatie. Misselijk word ik er wel van, prima spul dus.

Na verloop van tijd wordt de eerste afspraak gemaakt bij de fysiotherapeut. Komt vast snel goed dan. Ik moet daar gewoon heel hard mijn best gaan doen. Ondertussen vertoef ik verder op mijn vaste stekkie, in mijn eigen vage, nieuwe wereld die ik beetje bij beetje ga ontdekken en die ik hoop bekend te maken bij anderen met of zonder hersenletsel, middels mijn blog.

Tot de volgende...