Wat ik echt niet begrijp is waarom het me toch steeds weer lukt om over mijn grenzen te gaan.

Ik bedoel, ik weet vooraf al wanneer iets teveel gaat zijn. Dat ik het bijvoorbeeld bij 1 afspraak moet houden op een dag en verder gewoon niets moet plannen.

En toch doe ik dat dus niet.

Ja, ik houd me er een tijd aan omdat het dan weer eens fout is gegaan en vervolgens knal ik net zo hard weer over mijn grenzen heen.

Dat is niet nieuws moet ik eerlijk bekennen. Dat deed ik voor mijn ongeval ook al.

Ik heb de ziekte van Crohn en vond het heel moeilijk om de stap te maken richting mijn chef om aan te geven dat ik echt even de onregelmatigheid uit moest en het voorlopig bij dagdiensten wilde houden.

Waarom? Ik denk dan gewoon, niet zeiken maar doorgaan.

En ja, dat doorgaan is dan soms tot je er bij neervalt.

Niet heel handig dus. Eigenwijs ben ik wel, heel erg zelfs.

Afgelopen week had ik weer zo’n dag. Ik had meerdere dingen gepland. Nou ja, eigenlijk maar één afspraak maar ik dacht dat ik er best nog even een gesprekje achteraan kon plakken.

Waarom ik dat dan denk terwijl ik voel dat ik al moe ben en hoofdpijn begin te krijgen is me een raadsel. Misschien wil ik kijken of het me dit keer wel lukt. Misschien denk ik dat het nu wel mee valt en ik het gewoon kan. Ik hoop dus eigenlijk gewoon nog steeds op verbetering.

Natuurlijk moet ik na bijna drie jaar wel beter weten. Ik denk dat ik zo nu en dan gewoon eens wil ervaren hoe het ervoor staat. Dat ik het nodig heb bewijs te hebben dat het nog steeds is zoals het is. Dat dit dus die stabiele fase is. Stabiel. Klinkt eigenlijk best prima maar toch voelt dat niet zo.

Één afspraak op een dag is dus nog steeds de max.

Ik ging er die dag dus ver overheen. Een te lang gesprek na al een afspraak was echt iets teveel van het goede.

Knallende hoofdpijn, druk op mijn slaap, zwaar geïrriteerd om alles, geluid, licht. Alles is dan teveel. Dit houdt twee dagen aan dan wordt het minder. De derde dag merk ik het nog maar is het al een stuk minder.

Ik word weer even keihard op mijn plek gezet. Zo, tot daar en niet verder.

Op zo’n moment vervloek ik mezelf en vraag ik me af waarom ik het toch weer zo ver laat komen. Waarom geef ik niet gewoon mijn grenzen aan?

Tot de volgende keer want dat ik het gewoon weer een keer doe staat vast. Eigenwijs is ook wijs.

Ik vind ook zoveel leuk en wil gewoon heel graag deelnemen aan het “normale” leven. Voelen dat je leeft, dat je alles wel aankan. Klinkt heerlijk en dromen moet je blijven doen.

Niet meedoen aan dat “normale”leven blijf ik zo vreselijk irritant vinden. Ik wil wel maar ik kan niet, voel me soms tachtig. Stom lijf, nee, stomme hersenen.

Iets moois dan. Iets wat me bij is gebleven van afgelopen week.

Ik had dus een presentatie over geweld tegen politieambtenaren. Een vriendin en tevens collega ging met me mee en had een laptop meegenomen en ervoor gezorgd dat mijn presentatie zo bekeken kon worden. Dit werd namelijk een dag van te voren gevraagd (paniek!)

Filmpje mee op USB en gaan.

Die vriendin deed dat in haar eigen tijd, terwijl ze in de middag nog ging werken en zelfs een nachtdienst ging draaien. Dat vind ik dan zo lief en daar ben ik haar erg dankbaar voor, goud.

Wat het nog mooier maakte was dat ze iets had onthouden wat ik haar blijkbaar al eens had gezegd. Iets wat ik nog graag wilde doen voor ik afscheid zou nemen. En dat wilde ze voor me regelen.

Briljant.

Er word regelmatig van meerdere kanten tegen me gezegd dat mensen op een bepaalde manier afscheid van me willen nemen. Zij draaide het om, ze had onthouden wat ik nog graag wilde en ging dit regelen.

Terwijl ik dit typ bedenk ik me dat ik echt hele mooie en lieve mensen om me heen heb en word ik wederom emotioneel. Ik ben dankbaar voor dit soort kanjers in mijn leven. Zij doen dingen die zo mooi zijn dat ik ze niet vergeet….

Allereerst sorry voor iedereen als ik even niet reageer op telefoontjes of appjes. Ik kom vanzelf weer op de lijn maar mijn energie is niet echt optimaal door de pijn, paar teleurstellingen, slecht slapen etc. Voornamelijk de pijn is een doffe ellende. Doodmoe word ik er van. Het houd me wakker en val ik eenmaal in slaap word ik weer wakker omdat ik het gevoel heb dat mijn arm in de hens staat. Ik voel zelfs mijn trui op mijn huid, dat doet al pijn.

Gelukkig mocht ik gisteren naar de revalidatiearts. Ik ging er van uit dat we een gesprek zouden hebben en dat er weer een rondje therapie gepland ging worden.

Het verliep even anders dan verwacht.

Hij heeft me onderzocht en kwam er al snel achter dat het probleem echt niet in mijn schouder of arm zit.

Even kort door de bocht, de pijn die ik voel is te vergelijken met fantoompijn/zenuwpijn.

Mijn hersenen leggen het signaal van mijn zenuwen verkeerd uit. Geen idee of ik het zo goed uitleg maar feit is dat therapie me niet meer gaat helpen.

Wel is er gelukkig nog volop onderzoek gaande, dus wie weet wat er nog mogelijk is in de toekomst. Ik moet thuis mijn arm en schouder sterk houden met de oefeningen die ik al had en de komende twee weken gaan we starten met pijnmedicatie.

Sterk spul met de nodige bijwerkingen. De revalidatiearts belt over twee weken ook op om te kijken hoe het gaat.

Dit middel werkt ook nog eens goed bij epilepsie en prikkelgevoeligheid. Ik zeg drie vliegen in één klap.

Leuk is anders maar als dit gaat werken tegen de pijn dan ben ik echt al heel gelukkig. Die pijn is slopend en echt ik kan best wat pijn hebben. Heb ook vier jaar met hernia gelopen voor ik er aan werd geopereerd dus ben best wat gewend.

Maar deze pijn maakt je echt doodmoe.

De bijwerkingen moeten ook weer minder worden dus even doorbijten maar.

Het is wel raar dat dit het dan is. Aan de pillen en geen fysio meer. Toch vreemd na bijna drie jaar. Even omschakelen denk ik.

Verder ben ik nog steeds inspiratie aan het opdoen voor ons nieuwe huis. Er liggen al foto’s klaar met voorbeelden van badkamer en slaapkamer. De badkamer moet echt anders, daar zijn we wel over uit.

Ook kom ik online mooie kleuren verf tegen voor de muren en tegeltjes. Alles noteer ik, zelfs kleurcodes van verf. Zo heb ik het idee dat ik wel iets kan doen aangezien ik deze keer niet kan gaan sjouwen en schilderen.

Ik ga wel gewoon delegeren en houd me bezig met de inrichting. Klinkt eigenlijk best prima.

Kloddertje roze hier, kloddertje roze daar!

(maar dan groen/grijs)

Deze keer een korte blog. Volgende keer weer wat uitgebreider. Dan laat ik weten hoe het gaat met de medicatie en hoe mijn afscheid van het werk was. Ik heb nog wel meer dingen waar ik over wil schrijven maar voorlopig kan dat nog even niet. Blijf me dus gewoon volgen dan wordt het vanzelf duidelijk ;-)

De laatste tijd lukt het me maar niet de rust te vinden om een blog te schrijven.

Al vaker gezegd maar mijn energielevel is behoorlijk veranderd na 22 mei 2015.

Met een klein mannetje thuis, die inmiddels vrolijk wandelend en lachend, de boel op zijn kop zet is het best aanpoten. Misschien vindt elke mama dat in deze fase, dat weet ik niet maar het kost me behoorlijk wat energie. Hoe leuk ik het ook vind. Zijn eerste stapjes, het klimmen en klauteren op de bank en zijn schaterlachen als ik hem kietel. Zeker geniet ik daarvan.

Ook het NAHuis was tof. Ik weet eigenlijk wel zeker dat ik dit een vervolg wil geven.

Maar voor nu ben ik bezig met mijn afscheid van het werk. Er moeten deze week nog de nodige paperassen ingevuld worden.

Hoe suf het misschien ook klinkt maar voor mij voelt dit echt als een soort van einde. Het grote EN DAN?

Alsof deze hele periode wordt afgesloten en het dat dan is. Lastig uit te leggen.

1 februari. Ik kijk er niet naar uit. Het is gewoon zo definitief ofzo.

Mijn lijf is moe en de dagen kom ik nu door met pijnstillers en wachten tot ik aankomende maandag weer naar het revalidatiecentrum kan. Ik denk dat ik gewoon op ben. Terwijl ik dit typ bedenk ik me dat het wel heel triest klinkt allemaal en dat absoluut niet de bedoeling is. Ik probeer mijn gevoel duidelijk te maken. Elke dag spookt dat ontslag door mijn hoofd.

Misschien is het ook wel onwijs lomp geweest dat ik, in die bijna drie jaar, altijd ergens in mijn hoofd heb gehad dat het wel goed zou komen en dat ik uiteindelijk best wel weer de straat op zou kunnen. Ik weet niet waarom ik dat zo dacht. Hoop? Valse hoop in ieder geval.

Soms zeg ik tegen Roel dat ik denk dat ik vooruit ga. Dat ik dan vervolgens te horen krijg dat ik iemand weer straal voorbij ben gelopen die ik al eerder sprak of iets al meerdere keren heb gevraagd op een dag dat is dan weer jammer. Vooruitgang, ik wil het gewoon zo graag. Daar heb ik alles voor over.

Bijna drie jaar trouwens. Jeetje. Zo voelt het echt niet. Drie jaar. Wat heb ik in Godsnaam allemaal gedaan in die drie jaar? Waar zijn die jaren gebleven?

Waar ik dan moeite mee heb zijn de mensen die er in die bijna drie jaar nooit voor je geweest zijn, geen telefoontjes, bezoekjes, appjes of wat dan ook. Dat die mensen ineens tegen je gaan zeggen dat het allemaal zo erg is en zo verdrietig dat ik niet meer terug kom.

Even plat gezegd: Rot toch even lekker op. Als ik je in die drie jaar niet gesproken of gezien heb hoef je me nu niet ineens zielig te vinden en medeleven te tonen. Daar zit ik niet op te wachten.

Daarbij ben ik niet zielig, verre van, dus over na wat leuke dingen.

Ik ben dus mijn bril kwijt. Ja, ik raak wel meer kwijt maar dit is toch wel een dingetje. Hier baal ik wel van. Mijn bril met donkere glazen, die ervoor zorgt dat ik het allemaal net wat langer volhoud en net wat minder snel hoofdpijn krijg.

Ik heb er nog wel een maar dat is er een met echt hele donkere glazen. Ook niet altijd handig en verre van sociaal als je met iemand in gesprek bent. Mijn ogen zijn niet eens meer zichtbaar.

Dus heb ik twee onwijs gave, nieuwe brillen uitgezocht. Jeej, ik ben er echt blij mee.

En verder ben ik mijn afscheid aan het regelen. Dat ik helemaal zelf mag bepalen.

Een etentje gaat het worden. In een restaurant, dat ik zelf heb uitgezocht en met collega’s die ik er graag bij wilde hebben.

Ik wil en hoop dat er gelachen wordt die avond. Misschien laat ik een traantje, wie zal het zeggen?

Als er maar emotie bij komt kijken, dan onthoud ik het wel. Dus of ik nou in mijn broek plas van het lachen of tranen met tuiten huil (jankerd dat ik ben geworden) het maakt me eigenlijk niet uit, als ik het maar onthoud.

Er komen collega’s die stuk voor stuk iets voor me hebben betekend. Voor, na of tijdens het incident. Allemaal hebben zij iets betekend in misschien wel het meest moeilijkste deel van mijn leven. Allemaal zijn het kanjers en ben ik dankbaar dat zij er waren. Ik ben ook dankbaar dat zij er bij zijn die avond en dat het een afscheid word zoals ik het wil.

Best wel belangrijk denk ik.

Man, ik ben zo slecht in afscheid nemen. Heb nu al weer een brok in mijn keel...jankerd….

Nieuw jaar, nieuwe kansen. Zo zie ik het zeker.

Ook dit jaar ga ik verder met bloggen. Misschien wat minder vaak, ik weet het niet.

Ik weet alleen dat ik nu in een drukke periode zit en dat merk ik. Nou ja, mijn lijf protesteert aan alle kanten. Ik ben moe, doodmoe. Dat vermoeidheid bij hersenletsel hoort dat wist ik natuurlijk wel. Een vermoeidheid die moeilijk te beschrijven is. Ik zeg vaak: “ Mijn hoofd is moe.”

Erg frustrerend want mijn lijf wil wel maar door die vermoeidheid kan ik gewoon niet. Ik word soms moe wakker en dan begint de dag pas. Bizar, vroeger sprong ik uit bed en had ik energie voor tien en nu kijk ik soms al tegen de dag op. Hoe moet ik deze dag doorkomen?

Mensen die zeiden dat ze moe waren overdag vond ik altijd maar zeuren. Hoezo ben je overdag moe? Nu zal ik dat nooit meer zeggen. Zo zie je maar, nooit te oud om te leren.

Er speelt gewoon veel. Mijn hoofd stroomt over.

De verhuizing die er aan gaat komen en alles wat daar bij komt kijken. Waar we nu wonen heb ik elk vertrek zo’n beetje geschilderd. Nu gaat me dat niet meer lukken. Ja, misschien met links maar dat ga ik niet lang volhouden. Ook het sjouwen van verhuisdozen en andere spullen gaat me niet lukken.

Ik vind het maar stom. Ik wil gewoon graag helpen, me nuttig kunnen maken.

Vandaag heb ik wat dingetjes uit de tuin gehaald. Verlichting en wat decoratiespul.

Ook ruim ik zo nu en dan al wat op en zoek ik papieren uit die weg kunnen of bewaard moeten blijven.

Ik heb veel zin in de verhuizing maar zie er ook als een berg tegen op. Woonden we er maar alvast. Was al het werk maar alvast achter de rug.

Dan begint straks ook weer een periode van fysiotherapie, misschien gecombineerd met ergotherapie.

Alweer... Ik had gehoopt een jaar zonder te kunnen maar helaas. Dit gaat waarschijnlijk de rest van mijn leven wel een dingetje blijven.

Over 25 dagen ben ik geen hoofdagent meer. Daar gaat mijn baan. Mijn afscheid wordt inmiddels gepland en hoe dichterbij het komt hoe meer ik voel dat ik afscheid neem van dat wat ooit was. Het blijft zorgen voor verdriet maar ik houd het niet meer tegen. Ik jank me soms gewoon suf en het maakt me niets uit ook. Afscheid nemen van dat wat je met hart en ziel deed is gewoon echt heel kak.

Dan komt het gedoe met Achmea er nog aan. Ik vraag me soms af waar ik de energie vandaan moet halen en of ik het ga redden. Een gevecht van jaren, jezelf bewijzen waar je eigenlijk helemaal geen zin in hebt. Ik zet door, dat zeker maar kijk er niet bepaald naar uit.

Ik kijk wel uit naar heel veel dingen hoor. Ik wil niet te negatief overkomen. Al vind ik dat het leven gewoon niet altijd een feestje kan zijn. Het is echt niet altijd leuk en het lijkt soms of je dat niet mag vinden. Alsof je altijd met een lach op je gezicht moet lopen en altijd alles maar leuk moet vinden.

Dat is toch bij niemand zo? Iedereen heeft toch weleens een baalmoment?

Maar oke, ik kijk uit naar een nieuw jaar met Joep. Hoe hij zich verder gaat ontwikkelen. Ik kijk uit naar de zomer. Naar het nieuwe huis en alle nieuwe spulletjes die erin komen te staan. Nieuwe kleuren op de muren, de openslaande deuren in de keuken, de mooie tuin, gave eettafel. Alles inrichten.

Ik kijk uit naar warme zomeravonden en naar het strand gaan, naar Joep zijn verjaardag, naar vriendschappen die er al zijn en misschien nieuwe. Ik kijk uit naar mijn afspraak morgen bij het NAHuis en wat me dat gaat brengen.

Ik kijk uit naar de presentaties die ik hoop mag te gaan geven zo nu en dan. Ik kijk uit naar iets te kunnen betekenen voor een ander. Ik kijk uit naar eigenlijk heel veel en ik weet zeker dat als de pijn in mijn arm en schouder al minder is ik me ook weer een stuk beter zal gaan voelen.

Dan heb ik vast weer wat meer energie want pijn vergt ook veel, zeker als het de hele dag aanwezig is en je er in de nacht wakker door word. Ik kijk uit naar veel mooie dingen en heb vertrouwen in het nieuwe jaar. En wie weet, misschien leer ik nog meer over hersenletsel, Misschien kom ik in aanmerking voor die nieuwe behandeling, misschien vind ik een ander soort manier om ermee om te gaan. Misschien kan ik hersenletsel meer aandacht geven. Misschien….

We gaan wel zien wat het nieuwe jaar brengt.